Veel tempels en een goede daad!

Hallo allemaal,

Inmiddels zijn we weer uit Siem reap vertrokken, maar hier nog niets over verteld. Hier komt ie dan!

Aangekomen in Siem Reap op zoek naar een guesthouse, was niet heel moeilijk. We zijn beland in de Garden village, een guesthouse met een dakterras, gratis internet en pool. Prima dus! Die avond het stadje ingegaan en wat een leuk stadje is dit. Nog leuker dan Phnom Pehn. Veel rustiger, leuke restaurantje en het balangrijkste erg vriendelijke mensen. We hebben die avond een heerlijke pepersteak gegeten, in het restaurant wat tot Angelina Jolie favorieten behoort. jaja!

In de bus naar Siem Reap hebben we een Cambodiaanse man leren kennen, die een tuk-tuk chauffeur is. Hij vroeg ons of hij ons de omgeving van Siem Reap mocht laten zien. Natuurlijk wilde hij ook wat verdienen. Afgesproken dat hij ons de volgende dag kwam ophalen vanaf het guesthouse om naar the floating village te gaan. Onderweg kregen we een lekke band en Ninke en ik dachten ojee, wat nu.. Midden in de middel of nowwhere!
Maar geen nood, overal aan de kant van de weg heb je hele hele kleine garages( kan je eigenlijk geen garage noemen), waar je je band kan plakken. Dus moesten we even wachten.

Aan de overkant van de weg was een weeshuis met een klein schooltje, waarvan de kinderen al naar ons stonden te zwaaien. Omdat we toch moesten wachten, er maar even heen gegaan.
De kinderen daar waren erg enthousiast, allemaal een handje geven en zelfs de directeur kwam even kijken. De directeur vroeg of we even les konden geven in het Engels.. Tuurlijk konden we dat! haha. Eenmaal voor de klas hadden we geen enkel idee wat we moesten doen. Dan maar even tellen in het Engels, maar ja.. Dat konden ze allemaal al. Toen maar het versje deze vuist op deze vuist, wat insloeg als een bom (figuurlijk gesproken natuurlijk).
Inmiddels was de band weer geplakt en konden we verder. Alle kinderen zwaaiden ons lief uit.

Verder onderweg kwamen we weer een weeshuis tegen, deze meer armoedig dan de vorige. We besloten om hier ook een kijkje te nemen. Ook hier waren de kinderen erg enthousiast en moesten we gaan zitten, zodat de jongetjes een dansje voor ons konden doen. Prachtig om te zien! Een jongetje was zo aandoenlijk, er zat een gaatje in zijn broek, precies in zijn kruis, waardoor zijn piemeltje er uistak. Erg schattig, maar toch ook wel zielig.
We hebben even met een van de oudere meisjes gepraat, waardoor we besloten om later deze week nog eens terug te gaan om wat spulletjes langs te brengen.

Ergens in een dorpje moesten we de tuk-tuk achter laten om verder te gaan op de scooter. Dit was vanwege de slechte weg. En het was echt een slechte weg.. Door de hobbels vlogen we soms bijna een halve meter in de lucht. Helemaal ons ding dus!
Eenmaal aangekomen op plaats van bestemming; floating village, wat op dit moment geen floating village is, vanwege het droge seizoen, mochten we in het dorpje rondlopen. Alle huizen in dit dorp staan op 6 meter hoge palen, een prachtig gezicht. In het regenseizoen staat het water dus 6 meter hoger. Echt bijzonder! Dit dorp is totaal niet touristisch, we waren op dat moment de enige westerse mensen. waardoor er verschillende mensen op ons af kwamen lopen, waaronder een lerares van het plaatselijke schooltje. We mochten de school even bekijken en ook hier waren de kinderen weer erg enthousiast. Allemaal wilden ze op de foto.
In dit dorpje had je ook een dorpsgek, die iedereen uit het dorp negeerde en uitlachde, erg sneu (al had de arme man het volgens mij geen eens door). Na 3 maanden geen psychiatrisch patient gezien te hebben, vond ik het geweldig om even met deze man te praten. Het was echt een lieverd en vond het in eerste instantie wel vreemd dat ik tegen hem begon te praten. Hij kon wel een beetje Engels verstaan, aangezien hij begreep dat ik vroeg hoe hij heete en daarna vroeg hij mijn naam. Alle mensen uit het dorp begonnen te gillen en te lachen omdat ik met deze man aan het praten was. Vond het wel een beetje sneu voor hem. Hij kreeg er volgens mij gelukkig niks van mee en bleef vrolijk door vladderen met zijn armen. Je kan het je misschien niet voorstellen, maar nu merkte ik dat ik mijn werk toch een beetje begin te missen. Het zou fijn zijn als je gewoon voor een weekje terug kon vliegen om de mensen en dingen die je mist te kunnen zien en daarna vlug weer terug naar het zonnige Azie en het vrije leven.

Maar nu weer terug naar ons verhaal.
In het dorp wonen eigenlijk alleen maar vissers. Deze hebben in het droge seizoen een soort van 2de huis op het meer om dichter bij hun werk te zitten, zeg maar op het werk zitten. Hier natuurlijk ook een kijkje genomen.

Toen weer op weg terug, eerst boot, toen scooter en weer de tuk-tuk. Zo ongeveer een anderhalf uur. Onderweg kwamen we nog langs een trouwerij, waar we even hebben naar staan kijken. Een bruiloft in Cambodja duurt 3 dagen en meestal is het een afgesproken huwelijk door de ouders. In dit geval leek het er wel op, aangezien de bruid niet vrolijk was. Maar gelukkig voor haar, je mag al scheiden na een dag!

Weer aangekomen in Siem Reap waren we erg moe van alle indrukken en zijn we op tijd op bed gegaan.

De volgende dag vroeg in de ochtend (05:00 uur om precies te zijn) zijn we opgestaan om naar de Angkor Waht tempels te gaan en daar de zons opgang te bekijken. De tempels zijn echt prachtig, we hebben dan ook een boel mooie foto's gemaakt (samen een stuk of 550). 3 kwart hebben we dan ook alweer gewist. De zonsopgang was erg magisch om te zien, helemaal als je de 1000 mensen die om ons heen stonden er bij weg denkt;-).
Wel jammer om te zien hoeveel er gesloopt is tijdens het regiem van Pol Pot. Gelukkig zijn ze alles helemaal aan het opknappen, maar dat kan nog wel 60 jaar duren voordat alles weer in de oude staat hersteld is. De hoofden van alle goden zijn er afgehakt en van de vele tempels zijn er nog maar een paar die nog geheel staan.
Het plan was om de hele dag te blijven en de zonsondergang ook nog te bekijken, maar rond 12:00 uur in de middag was het zo heet (rond de 40 graden) zonder schaduw, dat we het echt niet meer langer daar konden uithouden. Daarom zijn we maar weer terug gegaan naar Siem Riep gegaan om een zwembad op te zoeken.

In Siem Riep weer aangekomen hebben we 1 van de duurste hotels uitgekozen en zijn gewoon naar binnen gelopen en hebben we net gedaan of we daar 1 van de hotelgasten waren. Na een tijdje rond dwalen in het hotel, hadden we eindelijk het zwembad gevonden (echt een plaatje). Zoveel luxe hadden we in tijden niet gezien.
Behoorlijk dubbel allemaal, buiten op straat lopen vele mensen zonder benen of armen, blinden, kinderen die om eten en drinken vragen en heel veel bedelaars. Je loopt een luxe hotel binnen en je waant jezelf in ene in een soort walhalla van rijkdom. Erg triest en treurig eigenlijk.

De volgende dag zijn we weer opnieuw naar het weeshuis gegaan waar we de vorige keer voor het laatst waren tijdens onze trip op weg naar de floating village. In het weeshuis wonen ongeveer 50 kinderen. Voordat we heen gingen hebben we 25 kilo rijst gekocht, speelgoed voor de kinderen en schrijf schriftjes met een heleboel pennen, zodat ze tijdens hun lessen ook leren om te schrijven (i.p.v. alle 30 omstebeurten op het bord te schrijven). De vrouw die in haar eentje het weeshuis lijd, was erg blij met alles en de kinderen natuurlijk met hun speelgoed. We hebben besloten zodra we thuis zijn om een inzamelings actie te houden. (dussssss............ maak jullie borst maar nat en houd de portomonne maar open lieve mensen) De kinderen slapen namelijk zo goed als buiten, zonder matras, hebben nauwelijks kleren om het lijf (of overal gaten in), weinig eten en kunnen niet naar school. Hoog tijd voor een goede daad dus lieve mensen!!!
Uiteindelijk zijn we daar een paar uur gebleven om met de kinderen te spelen. Na een paar uur voetballen, manden maken, zingen en een soort van tikkertje te spelen, zaten we onder het zand, zweet en waren compleet uitgeput. Op weg maar weer terug naar ons guesthouse.

De volgende dag hebben we een relax dagje gepland, beetje shoppen (vooral veel cadeautjes voor een onze lieve thuisblijvers), massage genomen in een blinde instituut. Deze mensen worden opgelijd om massages te geven, zodat ze niet op straat hoeven te bedelen. Het was echt 1 van de betere massages die we de afgelopen 3 maanden gehad hebben. We kunnen hier nu goed over mee praten want we laten ons gem. 1 maal per week masseren (ja, ja, dat is toch wel iets om jaloers van te worden) en natuurlijk een beetje zwembad hangen (wat kan het leven toch heerlijk maar dubbel zijn en wat zijn wij toch een geluks vogels). In de avond hebben we een reunie gehouden met 2 Engelse meiden die we in Laos hebben leren kennen en zijn even flink de bloemetjes buiten wezen zetten ;-). Op de weg terug, midden in de nacht nog even langs de supermarkt gegaan om melk en brood voor de straat kindjes te kopen. De straat kinderen lopen ook midden in de nacht om eten te bedelen. Uiteindelijk nog eventjes met de kinderen gezeten en afscheid genomen, omdat we 4 uur later alweer in de bus moesten zitten op weg naar Vietnam.

Dit was het dan weer voor nu...........


Veel liefs en een dikke KUZZZZz van ons.